آب آوردن و ورم زانو: تشخیص و عوامل خطر
عوامل خطر
- سن: ورم زانو معمولاً بیشتر در افراد مسن‌تر از ۵۵ سال بروز می‌یابد.
- شرکت در فعالیت‌های ورزشی: شرکت کنندگان در ورزش‌های همراه با تغییر جهت ناگهانی، مانند بسکتبال، بیشتر در معرض ضربه‌ها و صدمه‌هایی هستند که باعث ورم زانو می‌شوند.
- چاقی: اضافه وزن علاوه بر این که فشار مضاعفی را بر مفصل زانو وارد می‌کند به آسیب فرسایشی دامن زننده به ورم زانو نیز می‌انجامد. در این شرایط، احتمال ابتلا به استئوآرتریت، یکی از علل متداول ورم زانو، افزایش می‌یابد.
زمان مراجعه به پزشک
ورم زانوی ملایم تا متوسط را می توان در
بسیاری موارد در خانه درمان کرد. بیمار باید در صورت
مواجهه با موارد زیر به پزشک مراجعه کند:
- ورم شدید زانو یا ناهنجاری و بدشکلی قابل ملاحظه آن
- ناتوانی در صاف یا خم کردن کامل زانو
- درد طاقت فرسای زانو (تسکین نیافتن درد علیرغم مصرف مسکن های غیرتجویز)
- ناتوانی در انداختن وزن روی زانو یا احساس «خالی کردن» زانو
- گرم یا قرمز شدن پوست روی زانو
- بالا رفتن دمای بدن و تبدار بودن بیمار
- فروکش نکردن ورم پس از گذشت ۳ روز یا بیشتر
تشخیص
سابقه پزشکی و معاینه بالینی: پزشک
از بیمار می‌خواهد علائم، زمان و شیوه آسیب دیدگی و زمان ورم کردن زانو را شرح
دهد. همچنین بیمار باید فعالیت‌های جدید خود، سابقه آسیب دیدگی و جراحی را نیز به
پزشک توضیح دهد.
رادیوگرافی: اگر
سابقه آسیب دیدگی و نشانه‌های آرتروز وجود داشته باشد، عکسبرداری از زانو برای
اطمینان از عدم شکستگی یا دررفتگی زانو ضروری است.
ام آر آی (تصویربرداری رزونانس
مغناطیسی): ناهنجاری‌های استخوان یا مفصل زانو،
برای مثال پارگی رباط، تاندون یا غضروف در ام آر آی دیده می‌شود.
سونوگرافی: روش
تصویربرداری دیگری که برای مشاهده ناهنجاری‌های استخوان، رباط و تاندون مفید است.
آسپیراسیون زانو: متخصص
ابتدا زانو را بی‌حس می‌کند، سپس مقداری از مایع را با سوزن از کپسول مفصل خارج می‌کند.
مایع خارج شده برای وجود خون، باکتری یا کریستال‌های اسید اوریک آزمایش می‌شود.
