Dr.Majid Dastani PT, Bcs,Msc, DPT

 

 

                                 

 

مهمترین اقدامات درمانی در آرنج گلف بازان عبارتند از

 

·         اجتناب از حرکاتی که شدت درد را افزایش میدهند

 

·         استفاده از داروهای ضد التهاب

 

·         استفاده از بریس های خاص آرنج و ساعد

 

·         تزریق داروهای کورتیکوستروئیدی در محل تاندون به توسط پزشک

 

·         شوک ویو تراپی Shock wave therapy

 

·         سرما درمانی و تحریک الکتریکی محل درد به توسط فیزیوتراپ

 

·         انجام حرکات نرمشی کششی و سپس تقویتی برای عضلات ساعد

 

در صورتیکه انجام درمان های ذکر شده به مدت کافی نتواند درد بیمار را کاهش دهد ممکن است پزشک معالج تصمیم به عمل جراحی بگیرد.

 

در حین عمل جراحی پزشک ارتوپد برش های ظریفی در محل اتصال تاندون عضلات خم کننده مچ دست به برجستگی اپی کندیل داخلی میدهد تا کشش بر روی تاندون کم شود. همچنین در صورت ایجاد بافت های ناجور در داخل تاندون آن بافت ها خارج میشوند.

 

                                 

در 90 درصد موارد بیماری بدون عمل جراحی قابل درمان است. برای درمان از روش های زیر استفاده میشود.

 

 

 

·         استراحت : اولین قدم در درمان اینست که باید از ورزش یا فعالیت های شدید بدنی که درد را افزایش میدهند اجتناب کرد.

 

·         دارو : استفاده از داروهای ضد التهاب مثل سلکوکسیب یا ناپروکسن مفید است.

 

·         تغییر در طریقه استفاده از وسایل : بطور مثال تغییر اندازه راکت یا سفتی نخ های آن میتواند درد را کاهش دهد.

 

·         فیزیوتراپی : بصورت انجام نرمش های کششی و تقویت کننده ساعد و استفاده از ماساژ یخ و یا اولتراسوند و یا تحریک عضلات ممکن است مفید باشد.

 

·         بریس : بریس های خاصی که دور قسمت بالایی ساعد را میگیرند میتوانند موجب استراحت عضلات و تاندون و کاهش

·         درد شوند.

 

·         تزریق کورتیکوستروئید : در بعضی موارد ممکن است پزشک معالج تصمیم به تزریق کورتیکوستروئید یا پی آر پی در محل درد بگیرد.

 

·         شوک ویو تراپی Shock wave therapy : بصورت فرستادن امواج صوتی به ناحیه آرنج بوسیله دستگاه های خاص است.

 

 

درمان جراحی

اگر با انجام اقدامات ذکر شده بمدت 6 تا 12 ماه درد بهتر نشد ممکن است عمل جراحی بتواند به بیمار کمک کند. جراحی معمولا بصورت آزاد کردن محل اتصال عضلات اکستانسور ساعد از اپی کندیل خارجی و گاهی آزاد کردن شاخه عمقی عصب رادیال در ناحیه آرنج است. جراحی ممکن است بصورت باز یا به توسط آرتروسکوپ انجام شود.

 

بعد از جراحی اندام فوقانی بمدت یک هفته در آتل بیحرکت میماند و سپس آتل خارج شده و نرمش های کششی و تقویتی تا دو ماه زیر نظر فیزیوتراپ و پزشک معالج انجام میشود. بیمار معمولاً میتواند بعد از 4 تا 6 ماه به فعالیت ورزشی برگردد. جراحی معمولا در 80 درصد موارد موفقیت آمیز است. البته قدری کاهش در قدرت عضلات ساعد ممکن است بعد از جراحی بوجود آید.

                                 

به عنوان اولین اقدام، پزشک معالج کل اندام فوقانی بیمار را در یک آتل بلند میگذارد تا مانع از حرکت بیشتر قطعات شکسته شده شود. سرمای موضعی و بالا نگه داشتن اندام فوقانی از افزایش تورم بعد از شکستگی جلوگیری میکند. درمان این شکستگی ها به دو روش غیر جراحی و جراحی صورت میگیرد.

 

درمان غیر جراحی شکستگی

 

اگر قطعات شکسته شده مفصل آرنج در ناحیه سوپراکندیلر کاملاً بدون جابجایی باشند ممکن است درمان فقط بصورت استفاده از یک آتل باشد. در این حال پزشک معالج تا چند هفته بطور مرتب از آرنج بیمار هر هفته عکسبرداری میکند تا اگر شکستگی جابجایی پیدا کند متوجه آن شود.

 

اگر شکستگی آرنچ در این ناحیه تا چند هفته بعد از شروع درمان بدون جابجایی باقی بماند پزشک معالج بیمار را تشویق به شروع حرکت دادن مفصل آرنج میکند ولی تا مدتها به وی اجازه بلند کردن اشیاء را نمیدهد.

 

در این روش درمانی مفصل آرنج باید مدت طولانی بیحرکت بماند و همین بیحرکتی موجب میشود مفصل دچار خشکی شود. بعد از پایان بیحرکتی ، بیمار باید مدت طولانی نرمش های خاصی را انجام دهد تا دامنه حرکتی مفصل آرنج به حالت قبل از شکستگی برگردد. اگر در چند هفته ابتدای درمان غیر جراحی قطعات شکسته شده جابجا شوند بیمار باید تحت عمل جراحی قرار بگیرد.

 

درمان جراحی شکستگی مفصل آرنج در ناحیه سوپراکندیلر

 

در صورتیکه قطعات شکسته شده جابجا شده باشند درمان جراحی است. در اطاق عمل بیمار تحت بیهوشی عمومی قرار گرفته و یا کل اندام فوقانی وی بیحس میشود.

 

پزشک جراح ارتوپد با شکافتن پوست و کنار زدن عضلات، محل شکستگی را در دید مستقیم خود قرار داده و پس از کنار هم قرار دادن قطعات شکستگی، آنها را به یکدیگر به توسط وایر یا پیچ و پلاک متصل میکند. زخم بسته میشود و تا مدتی کل اندام فوقانی بیمار توسط یک اتل محافظت میشود.

 

گاهی اوقات پزشک در حین جراحی عصبی را که از پشت آرنج عبور میکند و در این شکستگی ممکن است در خطر باشد جابجا کرده و آنرا چند سانتیمتر تغییر مکان میدهد.

 

گاهی اوقات پزشک ارتوپد برای دسترسی بیشتر به محل شکستگی و برای اینکه بهتر بتواند قطعات شکسته شده را ببیند و کنار هم قرار دهد مجبور میشود قسمتی از استخوان سالم آرنج را بشکند. در انتهای عمل جراحی این قطعه مجدداً در سر جای خودش با پیچ یا پین محکم میشوند.

 

گاهی اوقات اگر شکستگی خیلی خرد باشد و سن بیمار زیاد باشد پزشک معالج تصمیم میگیرد تمام قطعات شکسته شده را خارج کرده و مفصل آرنج را با یک مفصل مصنوعی جایگزین کند.

بازپروری یا فیزیوتراپی

 

 اگر درمان بیمار بصورت غیر جراحی بوده است بعد از چند هفته از شروع درمان نرمش هایی برای افزایش دامنه حرکات آرنج انجام میشود و سپس نرمش های دیگری برای افزایش قدرت عضلات به آن اضافه میگردد.

 

اگر درمان شکستگی ها قسمت پایینی آرنج با عمل جراحی باشد مفصل با مدت کوتاهی بیحرکتی دچار خشکی میشود. در این موارد حرکت مفصل آرنج باید خیلی زودتر از مواردی که درمان، غیر جراحی بوده است شروع شود.

 

در صورت درمان بیمار توسط عمل جراحی، معمولا حرکا آرنج روز بعد از جراحی شروع میشود. بیمار باید روز بعد از جراحی حرکات آرنج را در قالب نرمش هایی که از طرف پزشک داده میشود هر روز انجام دهد.

 

بسیار مهم است که این نرمش ها به دفعات مکرر در طول روز تقسیم شده و انجام شوند. این حرکات ابتدا باید با استفاده از قدرت عضلانی همان اندام انجام شوند. به این حرکات، حرکات اکتیو یا فعال گفته میشود یعنی بیمار با اراده خود شروع به خم و راست کردن آرنج خود میکند.

 

بعد از مدتی حرکات دیگری بصورت پاسیو اضافه میشود یعنی به بیمار آموزش داده میشود که با کمک فرد دیگری یا با کمک دست دیگر مچ دست آسیب دیده را گرفته و اندام آسیب دیده را بکشد تا آرنج باز شود.

 

 

 

بعد از مدتی دیگر نرمش هایی به بیمار آموزش داده میشود که به کمک آنها عضلات ناحیه بازو و ساعد تقویت شوند. انجام این حرکات و نرمش ها جرئی از روند درمان بوده و برای بهبودی حیاتی هستند.

 

بیمار نباید تا ۱۲-۶ هفته با دست طرف آسیب دیده اش چیزی را بلند کند. اگر برای بیمار تعویض مفصل آرنج انجام شده است باید تا آخر عمر رعایت کند از وزن خاصی بیشتر ( که پزشک معالج مقدار آنرا تعیین میکند) را با اندام آسیب دیده بلند نکند.

 

                                 

درمان اکثر این شکستگی ها بصورت غیر جراحی است. جااندازی دقیق این شکستگی بصورت بسته معمولا امکانپذیر نیست و در اکثر موارد نیازی هم به جااندازی بسته وجود ندارد. پزشک معالج اجازه میدهد قطعات شکسته شده در همان وضعیت جابجا شده جوش بخورند.

 

ساده ترین درمان بسته این شکستگی، آویزان کردن اندام فوقانی به گردن است. نوعی از این درمان که همراه با آویزان کردن ساعد به گردن، بازو هم به تنه بسته میشود را بانداژ ولپو میگویند.

هدف از آویزان کردن دست به گردن، ممانعت از پایین آمدن قطعه خارجی به پایین (بر اثر وزن اندام فوقانی) و کاهش درد است و در این روش درمانی هیچ کوششی برای جااندازی شکستگی به عمل نمیاید.

شکستگی با وجود جابجایی معمولا جوش خورده و جابجایی مختصر قطعات در محل شکستگی معمولا تاثیری در عملکرد آینده اندام فوقانی نخواهد داشت. در شکل روبرو انواع مختلف آویزان کردن اندام فوقانی به گردن برای درمان شکستگی استخوان ترقوه دیده میشود

 

بیمار اگر بچه باشد بمدت ۲-۱ هفته و اگر بزرگسال باشد بمدت ۳-۲ هفته در همین حالت میماند تا شکستگی فرصت جوش خوردن را داشته باشد.

 

روش دیگر درمان غیر جراحی این شکستگی، بانداژ خاصی به شکل عدد هشت انگلیسی figure of eight است که به توسط پزشک ارتوپد در اطراف هر دو شانه و ترقوه بسته میشود.

 

هدف از این نوع بستن شانه جااندازی شکستگی و یا حفظ قطعات در حالت جاافتاده با به عقب بردن شانه ها است ولی در عمل معمولا این طریقه بانداژ نمیتواند این هدف را عملی کند به همین خاطر امروزه کمتر از این روش استفاده میشود.

 

بانداژ به شکل حرف ۸ اگر سفت بسته شود میتواند با فشار بر روی ورید های شانه موجب ورم اندام فوقانی شود و یا ممکن است با فشار بر روی اعصاب شانه موجب فلج اعصابی شود که از ناحیه شانه عبور میکنند.

 

در هر صورت اگر از این روش درمانی استفاده میشود بیمار باید بعد از چند روز مجددا به پزشک معالج مراجعه کند تا پزشک از سفت نبودن بانداژ و عدم فشار بانداژ بر روی عروق و اعصاب مطمئن شود.

استفاده از دارو در چند روز اول بعد از شکستگی در کاهش درد موثر است. در مدت درمان که اندام فوقانی بیمار بسته شده است باید مرتبا مفاصل دست، مچ دست و آرنج را حرکت داد تا از محدود شدن حرکات و خشکی مفصلی پیشگیری شود.

 

نرمش های لازم برای افزایش دامنه حرکتی شانه و برای تقویت عضلات شانه باید بلافاصله بعد از کاهش درد بیمار شروع شوند. بعد از اینکه قدرت شانه به حد قبل از شکستگی رسید بیمار میتواند به ورزش مورد علاقه خود بازگردد.

شکستگی های ترقوه معمولا بدون مشکل خاصی جوش میخورند ولی نامنظمی در محل شکستگی معمولا از روی پوست دیده میشود و در لمس به دست میخورد.

 

این برجستگی و نامنظمی به مرور زمان کوچکتر میشود. در بچه ها بعد از مدتی کاملاً ناپدید شده ولی در بزرگسالان ممکن است مقداری از آن برجستگی باقی بماند.

 

اگر بیمار از این برجستگی ناراحت بود بعدا میتواند با عمل جراحی استخوان زیادی را صاف کند. بعد از پایان درمان معمولا بعد از مدتی کارکرد شانه به حد طبیعی خود برمیگردد.

 

 

                                 

 

دیسک کمر مشکلی است که در سنین مختلف افراد را دچار می کند و به دلیل مرکزیت کمر تقریبا انجام تمام فعالیت های بدنی مشکل می شود.

 

علائم دیسک کمر

 

دیسک کمر معمولا با علایم زیر همراه است:

 

·         درد و بی‌حسی، اغلب در یک سمت بدن

·         دردی که به دست یا پا هم کشیده می‌شود

·         دردی که شب‌ها یا با انجام حرکات خاص شدت می‌گیرد

·         دردی که بعد از نشستن یا بلند شدن بیشتر می‌شود

·         دردی که بعد از پیاده‌روی‌های کوتاه به وجود می‌آید

·         ضعف عضلانی غیرقابل توصیف

·         مورمور شدن، درد یا سوزش در مناطق آسیب‌دیده

 

کاربرد ازون در درمان دیسک کمر

 

اخیراً پژوهشگران به خواص درمانی اوزون پی برده‌اند. اوزون‌ تراپی کمر درد یک روش درمانی جدید است که در آن از گاز اوزونی که توسط دستگاه مخصوصی از اکسیژن به دست می‌آید، استفاده می‌شود. غلظت ازون پزشکی توسط پزشک تعیین می‌گردد که معمولاً بین 20 تا 50 میکروگرم در میلی‌لیتر است. این نوع از اوزون دارای خواص مختلفی است که از جمله آن‌ها می‌توان به خاصیت ضد التهاب بودن، ضد درد بودن و اثرات رژنراتیو (ترمیمی) آن اشاره کرد.

 

یکی از کاربردهای خوب گاز اوزون درمان دیسک کمر است. در نتایج تحقیقی که بر روی 8 هزار بیمار درمان شده با گاز اوزون صورت گرفته، نشان داده شد که میزان اثربخشی این روش برابر با جراحی باز و اندوسکوپیک دیسک است و ایجاد عوارض ناخواسته نیز بسیار کمتر بود.

 

در این روش پزشک متخصص با هدایت تجهیزات تصویربرداری بدون ایجاد برش مرسوم، سوزنی بسیار ظریف را وارد فضای دیسک می‌کند و با تزریق گاز اوزون در شرایط استاندارد درمان صورت می‌گیرد. این نوع درمان نیازی به بیهوشی ندارد و تنها با بی‌حسی موضعی و بدون درد انجام می‌شود. همچنین بیمار عموما دو ساعت پس از درمان مرخص می‌شود.

 

اوزون یک گاز ضد عفونی کننده قوی است و انجام این روش خطر عفونت را ندارد، وسیله مصرفی زیادی نیاز نداشته و استفاده از یک دستگاه تولید کننده اوزون طبی تایید شده که از اکسیژن ازن را تولید می‌کند، برای انجام کار کافی است. مزیت بکارگیری این دستگاه، انجام این روش را به عنوان یک روش بی‌عارضه و کم هزینه با تاثیر زیاد و تهاجم کم نسبت به سایر روش‌های بسته درمان دیسک مطرح کرده است

 

                                 

آسیب دیسک بین مهره‌ای به علت ضربات و یا تغییرات تدریجی ناشی از افزایش سن (فرآیند پیری) اتفاق می‌افتد. ضربه‌های وارده به ستون فقرات ممکن است منجربه پارگی فیبرهای بخش محیطی گردد که نتیجه آن بیرون زدگی قسمتی از هسته دیسک است (پارگی دیسک کمر). به بیرون زدگی هسته دیسک و آزاد شدن آن از بخش محیطی (آنولوس فیبروزوس)، فتق دیسک بین مهره‌ای می‌گویند. به دلیل تحرک زیاد در ناحیه کمری، دیسک‌های این قسمت از ستون مهره‌ها بسیار آسیب پذیر هستند.

 

بیشترین موارد فتق دیسک بین مهره‌ای ناحیه کمری، در دیسک‌ بین مهره ای L4-L5 و L5-S1 اتفاق می‌افتد که با فشار بر روی ریشه‌های عصبی L5 و S1 همراه می‌گردد.ضایعه دیسک بین مهره‌ای با افزایش سن بیشتر می‌شود. فرآیند پیری ازطریق کاهش مقدار آب موجود در قسمت هسته دیسک، از خاصیت ارتجاعی آن می‌کاهد. همچنین خاصیت ارتجاعی بخش محیطی دیسک بین مهره‌ای که از حلقه فیبری غضروفی تشکیل شده‌است، با افزایش سن کاهش می‌یابد که در برخی از افراد ممکن است سریعتر از زمان مورد انتظار رخ دهد. کاهش خاصیت ارتجاعی بخش محیطی و مرکزی دیسک بین مهره‌ای، یک عامل مهم آسیب آن محسوب می‌گردد و باعث ایجاد بیماری به نام دیسک کمر می شود.

 

درمان دیسک کمر

 

اگر بیمار مبتلا به دیسک کمر علائم عصبی واضحی ندارد و اختلال‌های انگشتان حرکتی پا و مشکلات اسفنکتری و ادراری هم ندارد بیمار اورژانسی نیست ودرمان دیسک کمر بسیار راحت است و شامل تمرین‌های کششی دیسک کمر یا بستن کمربندهای مخصوص است تا بتوان کشش لازم را در ناحیه کمر ایجاد کرد.

 

داروهای مسکن و کورتونی هم برای درمان دیسک کمر تجویز می‌شود ولی بیماران مبتلا به دیسک کمر باید به طور مرتب کنترل شوند تا مطمئن شویم بیماری دیسک کمر پیشرفت نمی‌کند.گاهی لازم است بیماران برای درمان دیسک کمر استراحت کنند. استراحت بیمار مبتلا به دیسک کمر تا زمانی است که التهاب دیسک کمر برطرف شود.فشار دیسک کمر به عصب باعث تورم عصب می‌شود و التهاب ایجاد می‌کند.

 

برای کاهش التهاب دیسک کمر توصیه می‌شود بیمار مبتلا به دیسک کمر به مدت 48 تا 72 ساعت یا حداکثر 7 تا 10 روز همراه با ورزش و تمرینات کششی استراحت کند ولی استراحت طولانی‌مدت به هیچ‌وجه توصیه نمی‌ شود چون باعث ضعف عضلات می‌شود.پزشک می تواند حرکات و وضعیت هایی را به شما بدهد که شما بتوانید به کمک آن ها درد ناشی از فتق دیسک کمر خود را به حداقل برسانید. ممکن است پزشک موارد زیر را به شما توصیه کنند:

 

·         استفاده از گرما و یا سرما و درمان دیسک کمر

 

·         حرکات کششی و درمان دیسک کمر

 

·         استفاده از اموال اولتراسوند و درمان دیسک کمر

 

·         در صورت فشار روی ریشه عصب و پیشرفت بیماری ممکن است جراحی دیسک کمر لازم شود

 

                                 

.

ناگهان درد شدیدی در ناحیه کمر و ستون فقرات به سراغتان می‌آید، بخصوص وقتی صبح‌ها از خواب بیدار می‌شوید یا کار سنگینی انجام می‌دهید، کمرتان بشدت درد می‌گیرد. با کمی استراحت، این کمردرد آزاردهنده تخفیف می‌یابد، اما بسرعت با نشستن یا کار کردن دوباره به سراغتان می‌آید.این ها نشانه‌هایی آشنا برای تمام کسانی است که بیماری دیسک کمر را تجربه کرده‌اند.

 

درمان درد دیسک کمر

 

درمان محافظه کارانه برای درد دیسک کمر عموما شامل اجتناب از موقعیت های دردناک، پیروی از تمرینات از پیش برنامه ریزی شده و داروهای ضددرد برای کاهش شدت بیماری دیسک کمر بوده و حدودا از هر 10 نفر که این موارد را رعایت می کنند 9 نفر بهبود پیدا می کنند.

 

درمان های خانگی

 

استفاده از داروهای مسکن در دسترس همچون پروفن در کاهش درد دیسک کمر موثر است.استفاده از پک های سرد و گرم و همچنین اجتناب از استراحت بیش از حد در رختخواب به بهبود درد دیسک کمر کمک نموده و جزء درمان های خانگی درد دیسک کمر محسوب می شود.در طول دوره درمان درد دیسک کمر از فعالیت هایی که درد دیسک کمر شما را بدتر می نماید، اجتناب کنید

 

فیزیوتراپی

 

پزشک ممکن است به شما درمان زیر را نیز برای کاهش درد دیسک کمر توصیه نماید:

 

سرد و گرم کردن و درمان درد دیسک کمر

 

کشش و درمان درد دیسک کمر

 

اولتراسوند و درمان درد دیسک کمر

 

استفاده کوتاه مدت از حمایت کننده ها برای کمر و درمان درد دیسک کمر

 

 جراحی دیسک کمر

 

تعداد کمی از افرادیکه دیسک کمردارند، برای درمان دیسک کمر نیاز به جراحی دارند. پزشک شما در صورت شکست درمان های محافظه کارانه (عدم هیچگونه بهبود درد دیسک کمر پس از شش هفته) برای شما درمان جراحی دیسک کمر پیشنهاد نماید. همچنین در شرایط زیر نیز درمان جراحی دیسک کمر پیشنهاد می گردد:

 

دیسک کمر و بی حسی و یا ضعف

 

دیسک کمر و مشکل در ایستادن و یا راه رفتن

 

دیسک کمر و از دست دادن کنترل مثانه و روده

 

                                 

فیبرومیالژی سندرم درد اسکلتی-عضلانی مزمنی است که با درد منتشر، نقاط حساس، خستگی و اختلال خواب مشخص می‌شود و علت آن ناشناخته است. در۱۰٪  جمعیت دردهای اسکلتی-عضلانی دیده می‌شود. درد مزمن و تندرنس عضلانی و نقاط اتصال عضلانی مشخصه آن است.  وجود مجموعه علایمی غیر از درد باعث شده که اصطلاح سندرم فیبرومیالژیا نیز در مورد این بیماری به کار رود.

 

💥  علایم بالینی

ویژگی‌های اصلی فیبرومیالژی درد منتشر در بافت نرم است که معمولاً با جملاتی نظیر گرفتگی، خارش، سوزش هم  بیان می‌شود. درد ممکن است در گردن، پشت، سینه، بازوها و پاها حس شود. بعلاوه بیماران ممکن است  خستگی، اختلالات خواب یا سردرد شاکی باشند. بیماری‌های شایع همراه شامل سندرم روده تحریک پذیر، سندرم خستگی مزمن، افسردگی، سردرد مزمن، آلرژی‌های دارویی متعدد، سندرم پیش از قاعدگی و اختلالات اضطرابی است. معاینات فیزیکی غیر از وجود tender pointها (نقاط قرینه در عضلات و اتصالات تندونی دربدن نرمال است.

اختلالات همراه بافت همبند، بیماری‌های روانی، اختلالات خواب و عفونتهای مزمن ارزیابی بیماران با درد و تندرنس که کرایتریای فیبرومیالژی را پر می‌کنند، مشکل کرده است. همپوشانی علائم فیبرومیالژی با سایر بیماریهای با اتیولوژی ناشناخته، مانند سندرم خستگی مزمن، بررسی‌های اضافه در تشخیص را ضروری می‌سازد. تشخیص‌های دیگری که باید مد نظر باشد شامل هایپوتیروئیدیسم، میوپاتیهای ناشی از دارو (به عنوان مثال HMG-CoA inhibitorها)، پلی میالژیا روماتیکا، سندرم درد میوفاسیال، بیماری لایم، مالتیپل اسکلروزیس، میوپاتی متابولیک، افسردگی، سندرم تمپرومندیبولار و سایر بیماریهای روماتولوژیک است.

 

💥  تشخیص

شخیص فیبرومیالژی بالینی است.  بررسی‌های آزمایشگاهی و تصویر برداری برای رد سایر اختلالات کمک کننده‌اند. آزمایشات اصلی CBC، ESR،CRP آزمایشات بیوشیمی استاندارد و تستهای عملکرد تیروئید را شامل شوند. به علت تعدد موارد مثبت کاذب، RF، ANAو لایم آنتی بادی‌ها تنها باید در بیمارانی که شک بالینی بالاست بررسی شوند.بررسی‌های رادیولوژیک نیز در بیمارانی که شواهد التهاب مفاصل یا رادیکولوپاتی دارند، انجام می‌شود. شرح حال دقیق خواب و بررسیهای آن در بیماران چاق و مردان مبتلا به فیبرومیالژی الزامی است. بیماران باید از نظر وجود افسردگی همراه، که در بیماران با دردهای مزمن معمول است، نیز مورد بررسی قرار گیرند.

 

💥 درمان

یکی از مهم ترین اقدامات در درمان فیبرومیالژیا آگاه سازی و آموزش بیماران نسبت به عدم خطرناک بودن بیماریشان است. آموزش بیماران اثر درمانی اثبات شده دارد. از اقدامات دیگر استفاده از داروهای متنوع به خصوص دسته های دارویی SSRI, TCA می باشد که می توان به صورت ترکیبی توسط متخصص  برای کاهش عوارض جانبی آنها استفاده شود. ورزش به خصوص از نوع هوازی به صورت پیاده روی در درمان این بیماران موثر می باشد. درمان اختلالات همراه مثل اختلالات خواب، اضطراب، افسردگی هم را باید در درمان مد نظر قرار داشته باشد.

 

                                 

فیزیوتراپی، فراهم کننده خدمات برای مردم و جمعیتها می‌باشد تا حداکثر حرکت و توانایی عمل(Movement and functional ability) را در طول دوران زندگی حفظ نماید ویا توسعه داده و به حال اول بر گرداند. فیزیوتراپی شامل ارایه خدماتی است به حرکت و عملکرد فرد میباشد که توسط فرآیند پیری یا صدمات و بیماریها، مورد تهدید قرار می‌گیرند. حرکت(Movement) کامل و کارامد در قلب چیزی قرار دارد که از آن به عنوان سلامتی نام برده می‌شود.

 

 

 

فیزیوتراپی به شناسایی و افزایش پتانسیلهای حرکتی برای بهبود، پیشگیری(Prevention)، درمان و نوتوانی، می‌پردازد. فیزیوتراپی شامل اثرات متقابل متخصص طب فیزیکی ، بیمار وخانواده آنها و یا سایر افرادی می‌باشد که از بیمار مراقبت می‌کنند، بر یکدیگر می‌باشد، تا بتوانند پتانسیلهای حرکتی بیمار را ارزیابی کرده و در ایجاد اهداف مورد نظر همه با استفاده از دانش و مهارتهای ممتاز فیزیاتریست به توافق برسند.

 

 

دیدگاه منحصر به فرد فیزیوتراپیست از بدن و نیازها و پتانسیلهای حرکتی آن برای رسیدن به تشخیص و استراتژی درمانی نقش اساسی دارد و تثبیت کننده هر موقعیتی می‌باشد که در آن خدمات ارایه می‌شود. این شرایط با توجه به هدف فیزیوتراپی در بهبود سلامت، پیشگیری، درمانی و بازتوانی، متغیر است.

 

 

 

ماهیت فرایندهای فیزیوتراپی

فیزیوتراپی، خدمتی است که تنها توسط و یا با هدایت و نظارت یک متخصص طب فیزیکی صورت می‌گیرد وشامل : بررسی، تشخیص، برنامه ریزی درمانی، مداخله و ارزیابی می‌باشد.

 

 

 

بررسی (Assessment): شامل معاینه (Examination) انفرادی و گروهی نقص‌های بالقوه یا بالفعل، محدودیتهای عملکردی، ناتواناییها، یا سایر مشکلاتی که توسط گرفتن تاریخچه، غربالگری و همچنین با استفاده از آزمایشات خاص و اندازه گیری و ارزیابی نتایج معاینات از طریق انالیز آنها در چهارچوب یک فرایند منطقی بالینی می‌توان به آن پی برد.

 

 

 

تشخیص (Diagnosis): از معاینات و ارزیابی آنها بدست می‌آید و بیانگر نتیجه حاصل از فرایند منطقی بالینی می‌باشد. تشخیص ممکن است به صورت نقص حرکتی بیان شود یا شامل دسته‌های مختلفی از آسیبها، محدودیتهای حرکتی، توانائیها/ ناتوانیها یا سندرمها باشد.

 

 

 

برنامه ریزی (Planning): با تعیین نیاز به مداخله آغاز می‌شود و معمولا به ایجاد برنامه‌ای برای مداخله ختم می‌شود که شامل اهداف نهایی قابل اندازه گیری که با بیمارخانواده یا فردی که از وی مراقبت می‌کند، قابل بحث می‌باشد.

 

 

 

مداخلات (Intervention): انجام می‌شوند و برای رسیدن به اهداف توافق شده تغییر میابند و میتواند شامل :درمان با دست، بهبود حرکتی، استفاده از وسایل فیزیکی، مکانیکی و الکتریکی-درمانی، آموزش عملکرد، فراهم کردن وسایل کمکی و نحوه استفاده از آنها، راهنمایی و ارایه مشورت به بیمار، مستند سازی، هماهنگی و ارتباطات باشد. مداخلات همچنین ممکن است با هدف پیشگیری از آسیبها، محدودیتهای حرکتی، ناتوانیها یا صدمات صورت گیرند که در این صورت شامل بهبود و حفظ سلامتی، کیفیت زندگی و توانایی در تمام سنین و جمعیتها می‌باشد.

 

 

 

ارزیابی(Evaluation): مستلزم انجام مجدد معاینات با هدف ارزیابی نتایج حاصل می‌باشد

                                 

.