Dr.Majid Dastani PT, Bcs,Msc, DPT

شکستگی تنه استخوان بازو را در اکثر موارد میتوان بدون انجام عمل جراحی و تنها با گچ گیری یا استفاده مناسب از بریس درمان کرد. با این حال گاهی اوقات پزشک معالج تصمیم میگیرد تا برای درمان درمان شکستگی های تنه استخوان بازو از عمل جراحی کمک بگیرد. مهمترین این موارد عبارتند از :

 

·         در صورتیکه جااندازی بسته این شکستگی موفقیت آمیز نباشد و یا پزشک معالج احساس کند درمان غیر جراحی نمیتواند شکستگی را در وضعیت مناسبی جوش دهد.

 

·         شکستگی با دیگر آسیب های بدنی بخصوص همراه با شکستگی در اندام های دیگر باشد. در این وضعیت بیمار نمیتواند مراقبت های لازمی را که در درمان با گچ مورد نیاز است به درستی انجام دهد.

 

·         در موارد مشخصی که شکستگی، همراه با مشکلات عصبی یا عروقی است

 

·         در شکستگی های باز

درمان جراحی معمولاً به صورت جااندازی باز شکستگی و ثابت کردن قطعات شکسته شده با پیچ و پلاک است. در این نوع درمان معمولاً بیمار قادر است روز بعد از جراحی، شانه و آرنج خود را حرکت دهد.

در واقع شروع انجام این حرکات چند روز بعد از عمل جراحی الزامی است چون در صورت انجام نشدن این حرکات، دامنه حرکتی مفاصل شانه و آرنج بسرعت محدود میشود.

بیمار بعد از انجام جراحی تا موقعی که پزشک معالج اجازه نداده است نباید با اندام آسیب دیده چیزی را بلند کند ولی البته حرکات مفاصل را باید انجام بدهد.

معمولا بعد از گذشت چند ماه محل شکستگی به اندازه ای سفت میشود که بیمار توانایی بلند کردن اجسام را با اندام آسیب دیده بدست میاورد. انجام حرکات سنگین تر معمولاً به گذشت حداقل شش ماه زمان نیاز دارد.

بعد از جوش خوردن شکستگی بازو معمولاً نیازی به خارج کردن پیچ یا پلاک از بازو نیست مگر در موارد مشخصی که پزشک معالج اعلام میکند.

دربعضی موارد ممکن است برای درمان شکستگی های تنه استخوان بازو از نیل یا میله داخل استخوانی Intramedullary nail استفاده شود.

در این روش درمانی معمولا جااندازی شکستگی بصورت بسته انجام میشود و سپس از طریق یک شکاف کوچک در ناحیه شانه یا آرنح، استخوان بازو سوراخ شده و یک میله بلند فلزی از طریق این شکاف و سوراخ به داخل کانال مدولری استخوان بازو فرستاده میشود. ممکن است لازم باشد تا این میله به توسط چند پیچ به استخوان بازو متصل شود.

گاهی اوقات برای درمان شکستگی های تنه استخوان بازو از اکسترنال فیکساتور استفاده میشود. از این وسیله، بخصوص در درمان شکستگی های باز تنه استخوان بازو و یا شکستگی هایی که همراه با عفونت هستند استفاده میشود.

                                 

بسیاری از شکستگی های تنه استخوان بازو بدون انجام عمل جراحی قابل درمان هستند. برای این منطور از گچ گیری خاصی به نام “گچ آویزان” Hanging cast و ی از آتل گچی به نام  U- slab و یا از اسپلینت های بازویی استفاده میشود. معمول ترین روش درمان غیر جراحی شکستگی تنه استخوان بازو گچ گیری است.

استفاده از گچ گیری برای درمان شکستگی تنه استخوان بازو

 

معمولا بازو و ساعد بیمار تا کف دست او با گچ پوشانه میشود در حالیکه مفصل آرنج در حالت ۹۰ درجه خم قرار گرفته و مفصل مچ دست مستقیم و بدون انحراف است. وسط قسمت از گچ که دور ساعد است به توسط یک نوار پارچه ای به گردن بیمار آویزان میشود.

 

هدف از این گچ این نیست که دور قطعات شکسته شده بازو را بگیرد و در اکثر اوقات هم قسمت بازویی گچ دور قطعه بالایی شکستگی را نمیگیرد.

 

این گچ با مکانیسم وزن خود اعمال اثر میکند یعنی وقتی بیمار ایستاده یا نشسته بوده و بازو در حالت عمودی قرار دارد وزن گچ موجب میشود قطعات شکسته شده از هم دور شوند و برآیند این نیروی کششی و نیروهایی که از طرف عضلات اطراف بازو به محل شکستگی وارد میشوند شکستگی را جااندازی میکند و تا وقتی که فرد ایستاده یا نشسته است (به بیان دیگر تنه در وضعیت عمودی است) این وضعیت جااندازی حفظ میشود.

درست به همین علت است که برای اینکه این روش درمانی موثر واقع شود بیمار باید در یکی دو هفته اول، همیشه در حالت ایستاده یا نشسته باشد. حتی به وی توصیه میشود تا در حالت نیم نشسته بخوابد و هیچگاه گچ را از گردن خود باز نکند.

در یکی دو هفته اول معمولا بیمار احساس میکند که با تغییر وضعیت بدن، قطعات شکستگی به هم برخورد کرده و صدا میدهند. این واقعیت دارد ولی بعد از حدود سه هفته قطعات شکسته شده به هم میچسبند و دیگر نسبت به هم حرکت نمیکنند.

در این زمان است که پزشک معالج گچ را خارج کرده و تا ۴-۳ هفته دیگر یک بریس پلاسنیکی مخصوص را به دور بازو می بندد. با استفاده از این بریس مچ دست و آرنج بیمار آزاد میشوند و وی میتواند آنها را حرکت دهد.

کلا بعد از گذشت یک و نیم تا دو ماه از شروع درمان شکستگی به اندازه ای محکم میشود که پزشک این اسپلینت را هم خارج میکند. با این حال بیمار تا چند ماه باید مراقب بازوی خود باشد که ضربه مجددی به آن وارد نشود.

گاهی اوقات برای درمان اولیه بیمار بجای گچ آویزان شونده از یک آتل یا اسپلینت گچی استفاده میشود.

اقدامات بعد از گچ گیری

 

اگر درمان غیر جراحی برای شما در نظر گرفته شده است پزشک معالج در چند هفته اول، هر هفته از بازوی شما عکس برداری میکند چون با اینکه در رادیوگرافی اولیه ممکن است قطعات شکسته شده در وضعیت مناسبی باشند این احتمال وجود دارد که بعد از گذشت چند روز از شروع درمان این قطعات جابجا شوند.

مجدداً اگر این جابجایی در حدود قابل قبول باشد درمان غیر جراحی ادامه میابد وگرنه پزشک به بیمار پیشنهاد عمل جراحی میدهد.

احتمال این جابجایی ثانویه معملاً تا سه هفته بعد از شکستگی وجود دارد و بنابراین تا سه هفته بعد از شکستگی، پزشک هر هفته از محل شکستگی عکس برداری میکند. اگر بعد از گذشت این مدت قطعات شکسته شده جابجایی پیدا نکردند دیگر این جابجایی اتفاق نخواهد افتاد.

جوش خوردن شکستگی بازو به چند هفته تا چند ماه زمان نیاز دارد. در این مدت مراقبت های خاصی مورد نیاز است که بیمار باید به دقت به آنها توجه کند. از مهمترین آنها انقباض مکرر عضلات بازو است.

بیمار تحت نظر پزشک معالج و یا فیزیوتراپ، باید طبق یک برنامه معین انقباضات عضلات بازو را انجام دهد. این انقباضات به جوش خوردن شکستگی کمک میکند.

بعد از زمان معینی باید حرکات شانه و آرنج بیمار شروع شود تا این مفاصل دچار خشکی نشوند. زمان شروع این حرکات و نحوه انجام آنرا پزشک معالج مشخص میکند.

 

نکاتی در باره جااندازی قطعات شکسته شده

 

در اینجا ذکر چند نکته ضروری است. در جااندازی بسته معمولاً قطعات شکستگی بطور خیلی دقیق در کنار یکدیگر قرار نمیگیرند و نیازی هم به این کار نیست.

 

ممکن است در رادیوگرافی هایی که بعد از جااندازی از محل شکستگی تهیه میشود متوجه شوید که قطعات سر جای خود نیستند. در این مورد  نگران نشده و به ارزیابی پزشک معالج خود تکیه کنید.

 

شکستگی بازو حتی اگر با مقداری جابجایی جوش بخورد مشکلی برای بیمار بوجود نخواهد آورد. اگر این جابجایی کم باشد بعد از جوش خوردن، شکل ظاهری بازو  و عملکرد آن تغییری نمیکند. قبول کردن مقداری جابجایی در استخوان بازو در اکثر موارد بسیار بهتر از عمل جراحی آن است.

 

گرچه ممکن است با عمل جراحی قطعات شکستگی بصورت دقیق در کنار یکدیگر قرار بگیرند ولی عوارض جراحی ممکن است بسیار بیشتر از منفعت ناچیزی باشد که از این کنار هم قرار گرفتن قطعات نصیب بیمار شده است.

 

 البته باید دقت کرد که هر مقدار جابجایی قطعات قابل قبول نیست. مسلماً اگر جابجایی قطعات شکسته شده از مقدار مشخصی بیشتر باشد قابل قبول نبوده و باید عمل جراحی انجام شود ولی تشخیص این مقدار جابجایی به عهده پزشک ارتوپد است.

 

بسیاری از جابجایی ها که بیمار با دیدن عکس رادیولوژی از آن وحشت زده میشود اهمیتی ندارد و بسیاری جابجایی ها هستند که بیمار در عکس رادیولوژی متوجه آن نمیشود میتواند اهمیت فوق العاده داشته و ممکن است لازم باشد بیمار بخاطر رفع آن جابجایی عمل شود.

 

                                 

اگر شما اولین کسی هستید که بیمار را میبینید باید

 

    ابتدا مطمئن شوید وی از صحنه تصادف و آسیب دور شده و خطر بیشتری او را تهدید نمیکند.

 

·         اگر خونریزی واضح در اندام می بینید یا احتمال میدهید بیمار شکستگی های دیگر یا آسیب های دیگری هم در دیگر نقاط بدن دارد، با اورژانس تماس بگیرید.

 

·         اگر می بینید سر استخوان شکسته شده از زخم بیرون زده است سعی نکنید آنرا دوباره به داخل زخم برگردانید.

 

·         مطمئن شوید نفس کشیدن بیمار خوب است و نبض بیمار به درستی میزند.

 

·         اگر تورم و یا خونریزی در محل وجود دارد با فشار موضعی بر روی محل و بالاتر بردن نسبت به سطح قلب بیمار، خونریزی و تورم را کاهش دهید.

 

·         اگر محل آسیب زخمی شده است روی آنرا با یک پارچه تمیز یا گاز بپوشانید تا آلودگی بیشتری ایجاد نشود.

 

·         محل شکسته شده را موقتا بیحرکت کنید. برای اینکار ابتدا بازو را در کنار تنه قرار دهید. سپس ساعد را با یک تکه پارچه به گردن آویزان کرده و یک تکه پارچه پهن دور بازو و تنه ببندید تا آنها را به هم نزدیک نگه دارد.

 

·         بیمار را به مرکز درمانی نزدیک منتقل کنید.

 

·         درمان شکستگی های تنه استخوان بازو ممکن است با استفاده از روش های غیر جراحی انجام شود و در بعضی موارد ممکن است برای درمان نیاز به استفاده از عمل جراحی وجود داشته باشد.

                                 

چون در شکستگی های استخوان بازو بخصوص قسمت های پایینی آن احتمال آسیب به عصب رادیال زیاد است، پزشک معالج به دقت کارکرد این عصب را معاینه میکند. وی از بیمار میخواهد تا انگشتان و مچ دست را به بالا حرکت دهد و حس لامسه پشت دست مبتلا را بدقت بررسی میکند.

رادیوگرافی به تشخیص شکستگی و شکل شکستگی کمک میکند. در واقع تشخیص قطعی این شکستگی در غالب اوقات با استفاده از رادیوگرافی ساده است.

در تمام شکستگی های تنه استخوان بازو پزشک معالج از شانه و آرنج بیمار هم عکسبرداری کرده و این نواحی را بدقت بررسی میکند تا از عدم آسیب در این قسمت ها مطمئن شود.

                                 

شکستگی استخوان بازو جزو شکستگی های شایع است بطوریکه یک بیستم شکستگی های بدن در استخوان بازو اتفاق میفتد. در بچه ها احتمال شکستگی ساعد بیش از شکستگی بازو است.

مکانیسم شکستگی تنه استخوان بازو

 

مکانیسم شکستگی بازو زمین خوردن با دست کشیده است. در حین زمین خوردن، فرد بطور غیر ارادی دست خود را جلو آورده و در حالت کشیده قرار میدهد.

با برخورد کف دست به زمین نیروی کافی به دست و سپس به ناحیه بازو وارد شده و موجب شکستگی میشود. علل دیگر این شکستگی ها تصادف اتومبیل و سقوط از ارتفاع است. شکستگی تنه استخوان بازو معمولا در یک سوم میانی آن ایجاد میشود.

علائم شکستگی تنه استخوان بازو

 

 معمولاً علائم شکستگی بازو واضح است. در حین ضربه ای که منجر به شکستگی میشود بیمار صدای شکسته شدن را شنیده یا احساس میکند و بلافاصله درد شدیدی در بازو احساس میگردد.

بازوی شکسته شده تغییر شکل داده و متورم میشود و پوست آن بعد از مدت کوتاهی کبود میشود. بیمار درد شدیدی در محل شکستگی داشته و درد با حرکت دادن بازو بیشتر میشود به همین علت بیمار سعی میکند با دست سالم خود ساعد و بازوی طرف آسیب دیده را حمایت کند.

در حین معاینه بازو ممکن است صدای به هم خوردن قطعات شکستگی با دست معاینه کننده احساس شود. به علت نزدیکی عصب رادیال به استخوان بازو در بعضی از موارد شکستگی این استخوان، عصب رادیال فلج میشود.

فلج شدن این عصب میتواند خود را بصورت کاهش حس در پشت دست و عدم توانایی در بالا آوردن مچ دست و انگشتان دست نشان دهد.

                                 

ساییدگی مفصل یا آرتروز مفصلی یک بیماری پیشرونده است. درمان از این جهت که تغییرات بوجود آمده در مفصل به عقب برگشت کنند و مفصل دوباره سالم شود وجود ندارد ولی میتوان با انجام اقداماتی درد و یا دیگر علائم ناشی از این بیماری را از بین برد

مهمترین اقداماتی که برای کنترل ساییدگی مفصل انجام میشوند عبارتند از :

·         تغییر روش زندگی

·         ورزش و نرمش

·         کاهش وزن

·         وسایل کمکی

·         عصا

·         گرما

·         دارو

·         عمل جراحی

 

درمان های دارویی مورد استفاده در ساییدگی مفصل

 

داروهای متفاوتی برای کاهش درد ناشی از آرتروز بکار برده میشوند که مهمترین آنها عبارتند از:

 

استامینوفن

 

استامینوفن یکی از رایج ترین داروهای مورد مصرف برای کاهش درد است. اگر تقریبا هر روز درد دارید بهتر است دارو را بطور مرتب و روزانه مصرف کنید نه اینکه صبر کنید تا درد شروع شود و آنوقت از دارو استفاده کنید.

 

در یک فرد بالغ میتوان استامینوفن را بصورت دو قرص ۵۰۰ میلیگرمی چهار بار در روز مصرف کرد. عوارض جانبی استامینوفن کم است و میتوان آنرا به مدت طولانی مصرف کرد

 

 داروهای ضد التهاب

 

 داروهای ضد التهابی با کاهش التهاب موجب کاهش درد مفصل میشوند. ایندومتاسین، بروفن، سلکوکسیب، دیکلوفناک، ناپروکسن، مفنامیک اسید، پیروکسیکام و ملوکسیکام جزو این دسته دارویی هستند.

 

این داروها با مهار آنزیم سیکلواکسیژناز موجب مهار تولید پروستاگلاندین ها در بدن میشوند. پروستاگلاندین ها مواد شیمیایی هستند که در بدن ایجاد شده و موجب بروز التهاب و درد و تورم میشوند.

 

داروهای ضد التهابی را میتوان بصورت خورکی یا تزریقی و یا حتی بصورت پماد موضعی مصرف کرد.

 

از دارو های ضد التهاب موضعی مانند پماد پیروکسیکام میتوان بصورت مالشی بر روی پوست مفصل دردناک استفاده کرد. این مواد وقتی بصورت موضعی استفاده میشوند کمتر جذب خون شده و عوارض کمتری دارند.

 

گاهی اوقات مصرف استامینوفن و پماد های موضعی نمیتوانند درد را به اندازه کافی کم کنند. در این موارد میتوان از داروهای ضد التهاب خوراکی استفاده کرد.

 

متاسفانه عوارض استفاده از داروهای ضد التهاب بصورت خوراکی بیش از استامینوفن است و افراد مسن کمتر آنها را تحمل میکنند ولی میتوان در مواردی که شدت درد آرتروز زیاد شده است از آنها بطور موقت برای چند روز تا چند هفته استفاده کرد و بعد از کم شدن فعالیت بیماری، دوباره به مصرف استامینوفن و پماد موضعی برگشت

.

از عوارض مصرف داروهای ضد التهابی درد معده و خونریزی معده است که در افراد با سن بالای ۶۵ سال و کسانی که سابقه زخم معده یا دوازدهه دارند بیشتر دیده میشود. در افراد با فشار خون بالا، آسم، نارسایی کلیوی و نارسایی قلبی ایت داروها باید با احتیاط بیشتری مصرف شوند.

 

 کدئین

 

 معمولا بصورت همراه با استامینوفن بکار برده میشود. از عوارض شایع آن ایجاد یبوست است

 

 گلوکزآمین و کندروآیتین سولفات

 

گرچه امروزه به عنوان داروهای غضروف ساز از آنها بسیار استفاده میشود ولی موثر بودن آن هنوز مورد شک است و مطالعات علمی هنوز نتوانسته اند مفید بودن آنها را آرتروز نشان دهند

 

درمان جراحی آرتروز و ساییدگی مفصل چیست

 

علائم ساییدگی و آرتروز در مفصل را میتوان در بسیاری اوقات با درمان های طبی کنترل کرد. با این حال در مواردی که بیماری پیشرفت کرده و شدت علائم زیاد است معمولا نیاز به انجام اعمال جراحی وجود دارد.

 

از اعمال جراحی متفاوتی برای کنترل آرتروز و ساییدگی مفصل استفاده میشود که مهمترین آنها عبارتند از

 

استئوتومی

 

در مواردی که آرتروز هنوز شدید نشده است ممکن است بتوان با انجام استئوتومی درد بیمار را کاهش داد و از پیشرفت آرتروز جلوگیری کرد.

 

استئوتومی به معنای شکاندن کنترل شده استخوان به توسط عمل جراحی و سپس قرار دادن استخوان در وضعیت و موقعیت جدید و فیکس کردن آن با پیچ و پلاک است تا استخوان بتواند در وضعیت جدید جوش بخورد. با اینکار امتداد سطح مفصلی تغییر کرده و بیومکانیک نیروهای وارده به مفصل عوض میشود.

 

از استئوتومی مفاصل ران و زانو بطور وسیعی استفاده میشود. استئوتومی معمولا در استخوان خارج از مفصل انجام میشود ولی در افراد جوان میتوان در صورت لزوم استئوتومی داخل مفصلی را برای موارد بد جوش خوردن شکستگی ها انجام داد.

تعویض مفصل

 

در موارد ساییدگی شدید میتوان از جراحی تعویض مفصل استفاده کرد. مفاصل مصنوعی بطور وسیعی در مفصل های ران و زانو استفاده میشوند. مفصل مصنوعی میتواند در ناشی از آرتروز را بطور کامل از بین برده و بسیاری مشکلات دیگر مانند خشکی مفصلی را هم درمان کند

 

 

خشک کردن مفصل

 

بندرت ممکن است مفصلی که بشدت دچار آرتروز شده است را خشک کرد. عمل خشک کردن یا جوش دادن یا فیوژن Fusion مفصل به این معنا است که غضروف باقیمانده دو سطح مفصلی را در حین جراحی خارج کرده و سپس دو سر استخوان را در کنار هم قرار داده و با پیچ و پلاک به هم متصل میکنند.

 

پس از مدتی دو استخوان به هم جوش خورده و هیچ حرکتی نسبت به هم نخواهند داشت. این عمل گرچه درد مفصل را از بین میبرد ولی حرکت مفصل هم از بین خواهد رفت. امروزه این عمل جراحی کمتر انجام شده و در غالب موارد بجای آن از تعویض مفصل استفاده میشود

 

 

آرتروسکوپی

 

در مفصل زانو در موارد آرتروز خفیف ممکن است انجام عمل آرتروسکوپی با خارج کردن بافت های اضافه مفصل بتواند تا مدتی درد بیمار را کاهش دهد. البته این نوع درمان معمولا علائم ناشی از آرتروز را بطور موقت کاهش میدهد

 

                                 

ساییدگی مفصل یا آرتروز درمان ندارد ولی میتوان با استفاده از روش هایی شدت علائم بیماری و مشکلاتی را که برای بیمار بوجود آمده است کاهش داد.

 

مهمترین اقداماتی که برای کنترل آرتروز انجام میشوند عبارتند از :

تغییر روش زندگی یا Lifestyle

 

از مهمترین روش های کاهش علائم ارتروز تغییر دادن روش زندگی است. مهمترین آنها عبارتند از:

 

·         کم کردن سطح فعالیت های بدنی

 

·         استفاده کمتر از پله و زمین های شیب دار در آرتروز زانو و مفصل ران

 

·         استفاده از توالت های صندلی دار در آرتروز زانو و مفصل ران

 

·         خوابیدن در بستر کمی سفت در آرتروز ستون مهره

 

·         بلند نکردن اجسام سنگین

 

·         یاد گرفتن طرز صحیح بلند کردن اجسام از روی زمین

 

 

ورزش

 

انجام نرمش های کششی و تقویتی میتواند تا حد زیادی قابلیت انعطاف مفاصل را حفظ کرده و آنها را قوی نگه دارد تا بتوان از عهده انجام فعالیت های روزمره برآمد. شنا و پیاده روی از نرمش های خوب هستند. آرتروز هر مفصل نرمش های مخصوص به خود دارد که با یاد گرفتن آنها میتوان تا حدود زیادی درد را کاهش داد

کاهش وزن

 

اگر چاق هستند کم کردن وزن میتواند تا حد زیادی درد ناشی از آرتروز را کم کند. حتی چند کیلو کاهش وزن هم تاثیرات مهمی در کم کردن علائم بیماری دارد. اگر وزن متعادل دارید باز هم کم کردن وزن میتواند در کاهش علائم بیماری به شما کمک کند.

 

وسایل کمکی

استفاده از وسایلی مانند بریس های زانو، کفی های مخصوص کفش و زیاد چسب زدن به کشکک برای کنترل حرکات آن میتواند در کاهش دردهای زانو به علت آرتروز موثر باشد

 

عصا

به دست گرفتن عصا در دست مقابل اندام دچار آرتروز یا ساییدگی مفصل میتواند تا حدی درد ناشی از بیماری در مفصل ران و زانو را کم کند

 

گرما

گرم نگه داشتم مفصل مبتلا به آرتروز میتواند تا حدی درد ناشی از آن را کاهش دهد. این گرما میتواند با استفاده از لباس های کلفت تر بدست آید و یا با استفاده از وسایل کمکی مانند کیسه آب گرم یا حوله برقی بتوان مفصل مبتلا را گرم کرد

 

دارو

دارو میتواند درد و التهاب ناشی از آرتروز را کاهش دهد. برای مطالعه داروهای مورد استفاده در ساییدگی مفصل به ادامه مقاله  مراجعه کنید

 

عمل جراحی

از اعمال جراحی متفاوتی در درمان آرتروز استفاده میشود. درمان های جراحی معمولا برای بیمارانی بکار برده میشود که درد و ناراحتی آنها به اقدامات درمانی قبلی پاسخ مناسبی ندهد. برای مطالعه در مورد انواع اعمال جراحی مورد استفاده در آرتروز به ادامه مقاله مراجعه کنید

 

                                 

پزشک معالج پس از صحبت با بیمار و معاینه وی از رادیوگرافی ساده مفصل برای تشخیص استفاده میکند. در رادیوگرافی یک مفصل مبتلا به آرتروز علائم زیر دیده میشوند

 

·         کم شدن فاصله مفصلی به عبارت دیگر کم شدن فاصله بین دو سر استخوانی که مفصل را تشکیل داده اند

 

·         تشکیل استخوان اضافه در کنار سطح مفصلی استخوان ها که به آنها استئوفیت میگویند

 

·         افزایش تراکم استخوان در زیر سطح مفصل

 

·         ایجاد کیست های استخوانی در زیر سطح مفصل

 

                                 

 

·         تغییر شکل سطح مفصل و کج شدن امتداد استخوان های تشکیل دهنده آن.

مهمترین علائم ساییدگی مفصل یا  آرتروز عبارتند از:

 

1-     درد ساییدگی مفصل بتدریج شروع شده و در طول زمان شدت آن کم کم بیشتر میشود. درد در حین انجام فعالیت های بدنی بیشتر شده و با استراحت کمتر میشود. با شدید شدن آرتروز درد ممکن است در حین استراحت هم وجود داشته باشد. درد ممکن است در مفصل مبتلا شده احساس نشود و در نقطه ای دورتر احساس شود. مثلا در مفصل ران ممکن است در ران احساس شود.

 

2-       خشکی و محدودیت حرکت مفصل : در بیماران مبتلا به آرتروز، خشکی مفصل معمولا در صبح ها بیشتر بوده و بتدریج در طول روز کم میشود. البته این خشکی زودتر از خشکی که در روماتیسم مفصلی دیده میشود خوب میشود. معمولا خشکی مفصل بیمار بعد از گذشت نیم ساعت خوب میشود.

 

3-     تورم مفصل مفصل از علائم آرتروز است ولی این تورم معمولا همراه با قرمزی و گرم شدن مفصل نیست

 

4-     مفصل مبتلا به ساییدگی مفصل معمولا بزرگتر میشود که به علت رشد استخوان های اطراف مفصل است

 

5-       گاهی اوقات مفصل مبتلا به آرتروز تغییر شکل داده و امتداد استخوان های دو طرف آن تغییر میکنند. بطور مثال پرانتزی شدن زانو میتواند از علائم آرتروز زانو باشد

 

6-     لنگش و بد راه رفتن در اثر ساییدگی مفاصل ران و زانو ایجاد میشود. این بیماران احتمال بیشتری دارد که زمین بخورند