اگر زانوها در هنگام راه رفتن به هم نزدیک شده و به هم بچسبند به آن پا ضربدری یا ژنووالگوم می‌گوییم. عارضه زانو ضربدری بین سنین ۵-۶ سالگی در کودکان اغلب اتفاق می افتد. که تا قبل از سن مدرسه خود به خود رفع خواهد شد. پای ضربدری از جمله اختلالات مربوط به زانو می باشد که در آن استخوانهای ران و ساق پا در یک امتداد نیستند و انتهای ساق پا نسبت به زانو بیرون قرار گرفته است . این مشکل بعد از 10 سالگی نیاز به درمان دارد .
در عارضه فاصله بین دو قوزک بین ۵-۷ سانتیمتر می شود و قسمت داخلی پاشنه کفش ساییده می شود. از عوارض ثانویه این عارضه می توان به صافی کف پا، و انگشت شست کج اشاره کرد.
بدلیل اینکه استخوانها در امتداد هم نیستند فشار وارد شده بر روی مفصل زانو به صورت یکنواخت پخش نمی شود . به همین دلیل فشار بر قسمتی از زانو بیشتر خواد بود. همین امر سبب می شود با گذشت زمان مفصل زانو دچار آسیب شود. به همین دلیل توصیه می شود در صورت وجود این مشکل و ناهنجاری آنرا درمان کرد. درمان این مشکل از طریق جراحی صورت می گیرد.
در پیدایش پا پرانتزی و پا ضربدری دو عامل نقش دارند: یکی ژنتیک و دیگری نرمی استخوان.
پزشکان در مواجهه با کودکان دارای این بیماری، ابتدا به واسطه عکس از مچ دست و آزمایش ویتامین D ، درصد ابتلا به نرمی استخوان را می سنجند.
اگر آزمایش‌ها نشان از نرمی استخوان داشت، برای درمان به دارو نیاز داریم که طبق دستور پزشک متخصص ارتوپد اطفال، مصرف دارو به میزان سه تا شش ماه الزامی است.
اما اگر نرمی استخوان نباشد، عامل این بیماری مسلما ارثی و ژنتیکی است.
اگر دلیل این بیماری ژنتیکی باشد امکان دارد تا سن ۳ تا ۴ سالگی خود به خود از بین برود. اما اگر تا این سن از بین نرفت، بر حسب میزان زاویه پای پرانتزی یا زانوی ضربدری لازم است به مدت حداقل شش ماه تا یک سال از کفش بریس استفاده شود.
مدل نشستن و راه رفتن کودکان در پیدایش یا تغییر حالت زانو بی تاثیر است. نوع نشستن کودک حتی در مرحله درمان نیز هیچ تأثیری بر روند بهبودی ندارد.
