در 90 درصد موارد بیماری بدون عمل جراحی قابل درمان است. برای درمان از روش های زیر استفاده میشود.
· استراحت : اولین قدم در درمان اینست که باید از ورزش یا فعالیت های شدید بدنی که درد را افزایش میدهند اجتناب کرد.
· دارو : استفاده از داروهای ضد التهاب مثل سلکوکسیب یا ناپروکسن مفید است.
· تغییر در طریقه استفاده از وسایل : بطور مثال تغییر اندازه راکت یا سفتی نخ های آن میتواند درد را کاهش دهد.
· فیزیوتراپی : بصورت انجام نرمش های کششی و تقویت کننده ساعد و استفاده از ماساژ یخ و یا اولتراسوند و یا تحریک عضلات ممکن است مفید باشد.
· بریس : بریس های خاصی که دور قسمت بالایی ساعد را میگیرند میتوانند موجب استراحت عضلات و تاندون و کاهش
· درد شوند.
· تزریق کورتیکوستروئید : در بعضی موارد ممکن است پزشک معالج تصمیم به تزریق کورتیکوستروئید یا پی آر پی در محل درد بگیرد.
· شوک ویو تراپی Shock wave therapy : بصورت فرستادن امواج صوتی به ناحیه آرنج بوسیله دستگاه های خاص است.
درمان جراحی
اگر با انجام اقدامات ذکر شده بمدت 6 تا 12 ماه درد بهتر نشد ممکن است عمل جراحی بتواند به بیمار کمک کند. جراحی معمولا بصورت آزاد کردن محل اتصال عضلات اکستانسور ساعد از اپی کندیل خارجی و گاهی آزاد کردن شاخه عمقی عصب رادیال در ناحیه آرنج است. جراحی ممکن است بصورت باز یا به توسط آرتروسکوپ انجام شود.
بعد از جراحی اندام فوقانی بمدت یک هفته در آتل بیحرکت میماند و سپس آتل خارج شده و نرمش های کششی و تقویتی تا دو ماه زیر نظر فیزیوتراپ و پزشک معالج انجام میشود. بیمار معمولاً میتواند بعد از 4 تا 6 ماه به فعالیت ورزشی برگردد. جراحی معمولا در 80 درصد موارد موفقیت آمیز است. البته قدری کاهش در قدرت عضلات ساعد ممکن است بعد از جراحی بوجود آید.
