هر انگشت دست دو تاندون فلکسور یا خم کننده دارد. تاندون های فلکسور عمقی انگشتان که عضلات آن در ناحیه ساعد است به بند انتهایی انگشتان چسبیده و با فعالیت آن بند انتهایی انگشت بر روی بند میانی خم میشود.
تاندون های فلکسور سطحی انگشتان هم که عضلات آن در ناحیه ساعد قرار دارد به بند میانی انگشتان دست چسبیده و با فعالیت آن بند میانی انگشت بر روی بند پرگزیمال آن خم میشود.
* بریدگی های سطح کفی بند انتهایی انگشت میتواند موجب پاره شدن تاندون فلکسور عمقی آن انگشت شود.
* بریدگی سطح کفی بند میانی انگشت معمولا موجب پاره شدن هر دو تاندون فلکسور سطحی و عمقی میشود ولی میتواند موجب پاره شدن تاندون فلکسور عمقی به تنهایی هم بشود.
* بریدگی سطح کفی بند پرگزیمال انگشت معمولا موجب پاره شدن هر دو تاندون فلکسور سطحی و عمقی میشود ولی میتواند موجب پاره شدن تاندون فلکسور سطحی انگشت به تنهایی هم بشود.
* بریدگی های کف دست و یا مچ دست هم میوانند موجب پاره شدن تاندون های فلکسور سطحی و عمقی چند انگشت دست با هم بشود.
مهمترین علامت پاره شدن تاندون فلکسور عمقی هر انگشت اینست که بیمار نمیتواند بند انتهایی آن انگشت را بر روی بند میانی خم کند.
برای معاینه تاندون فلکسور عمقی انگشت پزشک بند میانی و مفصل اینترفالانژیال پرگزیمال آن انگشت را محکم گرفته و از بیمار میخواهد تا بند انتهایی را خم کند. عدم توانایی بیمار در خم کردن بند انتهایی میتواند نشانه ای از پاره شدن تاندون فلکسور سطحی آن انگشت باشد
مهمترین علامت پاره شدن تاندون فلکسور سطحی هر انگشت اینست که بیمار نمیتواند بند میانی آن انگشت را بر روی بند پرگزیمال آن خم کند.
برای معاینه تاندون فلکسور سطحی انگشت پزشک انگشتان مجاور را گرفته و اجازه خم شدن را به آنها نمیدهد. سپس از بیمار میخواهد تا انگشت مورد نظر را خم کند. عدم توانایی بیمار در خم کردن انگشت از مفصل اینترفالانژیال پرگزیمال میتواند نشانه پارگ تاندون فلکسور سطحی آن انگشت باشد.
خم کردن بند پرگزیمال انگشت بر روی کف دست میتواند بدون دخالت تاندون
های فلکسور سطحی و عمقی انگشت انجام شود
.
